Δονήσεις και Δίοδοι, Καταμερισμοί και Αναθέσεις είναι το νέο βιβλίο της ψυχαναλύτριας Άννας Ποταμιάνου που σε δίγλωσση έκδοση, στα ελληνικά και στα γαλλικά, εγκαινιάζει τη σειρά της Ελληνικής Ψυχοσωματικής Εταιρείας στις εκδόσεις Γαβριηλίδης. Το βιβλίο αρθρώνεται σε πέντε κεφάλαια που μελετούν την δημιουργία και την οργάνωση, αποδιοργάνωση, αναδιοργάνωση του ψυχοσωματικού ενιαίου μέσα από τη διπλή προσέγγιση της Ψυχανάλυσης και της Ψυχοσωματικής. Εάν η Ψυχανάλυση έχει ως αντικείμενό της την ψυχική πραγματικότητα και η Ψυχοσωματική την σύζευξη ψυχισμού/σώματος, τότε η συγγραφέας με τη συστηματική διερεύνηση του τι δονεί αυτές τις οντότητες, πώς καταμερίζονται οι διεγέρσεις, πώς κινητοποιούνται πράξεις, αναπαραστάσεις, φαντασιώσεις και σκέψεις μέσα από τη δημιουργία διόδων και πού οδηγούν σε μεταλλαγές του ψυχικού οργάνου, συμπληρώνει κάποια κενά γνώσεως στις δύο προσεγγίσεις. Κυρίως όμως, επικουρούμενη από κλινικά παραδείγματα προσφέρει έναν τρόπο να σκεφτόμαστε τα κενά, να τα αντέχομε και εάν μπορούμε, δημιουργικά να τα πληρώνουμε. Πρόκειται για επισκόπηση βασικών ερωτημάτων, για κατάθεση ενός έργου ζωής, αλλά και για μία υπόσχεση σχετικά με την δημιουργικότητα της ψυχαναλυτικής σκέψεως.

Η ερμηνεία των ονείρων είναι κατά τον Φρόυντ η βασιλική οδός για την προσπέλαση του ασυνειδήτου. Όμως το όνειρο –τη θεωρία του οποίου συνέχισε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του να επεξεργάζεται ο ιδρυτής της ψυχανάλυσης καθώς και άλλοι σημαίνοντες ψυχαναλυτές– είναι και ένα δίκτυο όπου σωματικές και ψυχικές διεγέρσεις, εικόνες, λέξεις, εμπειρίες σύγχρονες και διαχρονικές του ονειρευομένου βρίσκουν την εγγραφή τους σε πολλαπλά επίπεδα ψυχικής διεργασίας. Η Άννα Ποταμιάνου εξετάζει τις διαδικασίες οργάνωσης του ονείρου κατά την απρόσκοπτη όπως και τη διαταραγμένη ανέλιξη, φωτίζοντας τις σύγχρονες αντιλήψεις στην ψυχαναλυτική θεωρία και τεχνική.
Η Άννα Ποταμιάνου είναι διδάσκουσα ψυχαναλύτρια και συγγραφέας πολλών ψυχαναλυτικών βιβλίων στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Οι διαδικασίες της σκέψης αποτελούν κεντρικό άξονα του έργου της.
Το βιβλίο ανήκει στην Ψυχαναλυτική σειρά του Ίκαρου, που επιμελείται ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης.

Το βιβλίο «Λόγος και πράξις» αναπτύσσεται στον άξονα που οργανώνουν οι όροι του τίτλου, μείζονα άξονα της ψυχαναλυτικής συνθήκης αλλά και της έλλογης ζωής. Τα κείμενά του σηματοδοτούν ένα κύκλο ζωής. Η Άννα Ποταμιάνου, διδάσκουσα ψυχαναλύτρια της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας των Παρισίων (SPP) και της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας (ΕΨΕ), καταθέτει την προσωπική της εμπειρία και κατανόηση της ψυχαναλυτικής σκέψης και πρακτικής. Ερευνά τη δυσκολία και τη σημασία της ψυχανάλυσης μέσα και έξω από τους χώρους των ψυχαναλυτών καθώς, όπως γράφει η ίδια στον πρόλογο του βιβλίου «…το πώς λειτουργούν, το τι πιστεύουν και το πώς δρουν τα άτομα, καθορίζει εν πολλοίς το κοινό γίγνεσθαι». Ένα βιβλίο που ξεπερνά τα όρια του ψυχαναλυτικού χώρου και συνδιαλέγεται με τις Επιστήμες του Ανθρώπου και τη Φιλοσοφία.

Το βιβλίο ανήκει στην Ψυχαναλυτική σειρά του Ίκαρου, που επιμελείται ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης.

Οι θεσμοί στοιχειώνονται από τις σκιές της κληρονομιάς μας. Οι σκιές της κληρονομιάς είναι μεταβολικά κατάλοιπα των μετασχηματισμών της ιστορίας –της υποκειμενικής και της συλλογικής– και ορίζουν ενδόμυχα τους δεσμούς μεταξύ του δημόσιου και του ιδιωτικού χώρου. Οι δεσμοί αυτοί δέχονται σήμερα επιθέσεις και αλλοιώνονται, με αποτέλεσμα να ερημώνουν οι κοινότητες αναφορών και να στενεύουν οι νοηματικοί ορίζοντες των ατόμων μέσα στους θεσμούς. Σήμερα παρατηρούνται κοινωνικές μεταλλάξεις των εσωτερικών και εξωτερικών αναπαραστάσεων του πατρικού ρόλου, μια βαθιά κρίση της οικογένειας, των θεσμών, του πολιτισμού, της θρησκείας και απαξίωση των ιδεολογιών. Οι μεταλλάξεις αυτές σχετίζονται με παθολογίες των αναπαραστάσεων του Υπερεγώ οι οποίες στερούν τα άτομα από συγκρούσεις και απωθήσεις και ευνοούν ναρκισσιστικές-διαστροφικές επιθέσεις εναντίον των δεσμών νοήματος. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι πως στις επαναλήψεις μας εντός των ομάδων θέτουμε στη σκηνή ενός θεσμού, στις πρακτικές του, στοιχεία ανεπεξέργαστων πρώιμων και τραυματικών βιωμάτων για να τα επεξεργαστούμε και να τα κάνουμε ιστορικά.

Αυτοί οι προβληματισμοί αφορούν κάθε θεσμό που αυτοοργανώνεται: Πώς οι σκιές της κληρονομιάς αναβιώνουν στους δεσμούς και τους θεσμούς μας; Πώς αναλαμβάνουμε την ιστορία των προηγούμενων γενεών ενώ ιδιοποιούμαστε τα νέα στοιχεία της εμπειρίας μας στην υποκειμενική μας ιστορία; Πώς από τις επαναλήψεις μας κάνουμε ένα παρελθόν και πώς από το παρελθόν κάνουμε την ιστορία, την ατομική και του θεσμού όπου ανήκουμε;

Το βιβλίο ανήκει στην Ψυχαναλυτική σειρά του Ίκαρου, που επιμελείται ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης.

Ο πρώτος τόμος του συλλογικού έργου Προσχολική Παιδοψυχιατρική πραγματεύεται τη φυσιολογική ανάπτυξη. Ξεκινά από το βρέφος και ειδικά από τις πρώτες και τόσο θεμελιώδεις συνδέσεις που γίνονται ανάμεσα στο σώμα του και στον αναπτυσσόμενο ψυχισμό του. Συνεχίζεται με το άλλο θεμελιώδες ζεύγος, που οργανώνει τη σχέση του παιδιού με το είναι του και τον κόσμο, το ζεύγος μητέρας-παιδιού. Ο κύκλος αυτός κλείνει με τη μέθοδο της κλινικής παρατήρησης του βρέφους και τις εφαρμογές αυτής της μεθόδου στην κλινική πράξη. Ακολουθεί ο κύκλος σχετικά με την ανάπτυξη της γλώσσας και του λόγου. Ειδικότερα σχολιάζονται οι θεωρίες των J. Piaget και L.S. Vygotsky, καθώς και τα ζητήματα θεωρίας και έρευνας στη γλώσσα. Το βιβλίο ολοκληρώνεται με την αναφορά στο παιδί προσχολικής ηλικίας, εξετάζοντας τη φυσιολογική πνευματική και συναισθηματική ανάπτυξη κατά την ηλικία της εισόδου στο δημοτικό και τις συνέπειες στο μαθησιακό και στον ψυχικό τομέα των αποκλίσεων. Αναπτύσσονται σε ξεχωριστό κεφάλαιο οι διαταραχές του λόγου σε αυτή την ηλικία, γιατί έχουν άμεσες επιπτώσεις στην ανάγνωση και στη γραφή. Τα κείμενα είναι γραμμένα από ειδικούς στα παραπάνω ζητήματα με τρόπο που τα καθιστά εύληπτα και χρήσιμα για τους επαγγελματίες που ασχολούνται με παιδιά προσχολικής ηλικίας, καθώς και για τους ευαισθητοποιημένους γονείς.

Στο βιβλίο αυτό επιχειρείται η ψυχαναλυτική ανάγνωση των ομηρικών επών και η κατάδειξη των θεμελιωδών εναρκτήριων ψυχικών κινήσεων του ομηρικού ανθρώπου. Βασιζόμενος σε πλήθος ομηρικών αποσπασμάτων, ο συγγραφέας αναλύει ψυχαναλυτικά, γλωσσολογικά και φιλοσοφικά τις ψυχικές διεργασίες που εκκινούν από τα πρωτόγονα συναισθήματα της έριδας και του χόλου για να οδηγήσουν στην εγκατάσταση των εννοιών του χώρου, του χρόνου και της δημιουργικότητας του λόγου χάρη στην αναγνώριση από τον άνθρωπο της θνητότητας του.

Η αφηγηματικότητα, η δημιουργικότητα και το τραγικό των ομηρικών επών φωτίζονται από τον πρωτότυπο λόγο του Κ. Αρβανιτάκη με τον τρόπο που, αν δεν ανακαλύπτει την ιστορία αυτής της φάσης της ανάδυσης του ελληνικού και του ευρωπαϊκού πνεύματος, σίγουρα προτείνει μια ενδιαφέρουσα ανακατασκευή του πλαισίου μέσα στο οποίο αυτή συντελέστηκε. Ένα βιβλίο που σίγουρα μας βγάζει από τα στερεότυπα με τα οποία έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον ομηρικό κόσμο.

Το βιβλίο ανήκει στην Ψυχαναλυτική σειρά του Ίκαρου, που επιμελείται ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης.

Στο βιβλίο αυτό η Άννα Ποταμιάνου,  διδάσκουσα ψυχαναλύτρια της Ψυχαναλυτικής Εταιρείας των Παρισίων (SPP) και της Ελληνικής Ψυχαναλυτικής Εταιρείας (ΕΨΕ), υποστηρίζει ότι η Ψυχανάλυση ως θεωρία της σκέψης δεν ήταν δυνατόν να αγνοήσει το θεμελιακό πρόβλημα των σχέσεων του ανθρώπου με το θάνατο, όχι μόνον ως γεγονός βιολογικό , αλλά και ως βίωμα ψυχικό. Μέσα από τις πολεμικές καταστροφές, την τρομοκρατία κάποιων ιδεολογιών, τις εκρήξεις αυτοκαταστροφικών διαβημάτων, ο ψυχαναλυτικός λόγος ζήτησε να κατανοήσει το πώς ο ανθρώπινος ψυχισμός εργάζεται επί και από δυνάμεις που οι αρχαίοι φιλόσοφοι ονόμαζαν φιλία  και νείκος, δηλαδή από δυνάμεις που τείνουν στη σύνδεση των πραγμάτων και των οντοτήτων και από δυνάμεις αποσύνδεσης. Η σκληρότητα της τιμωρητικής διαστάσης μέσα μας που προσδιορίζεται από ασυνείδητες ενοχές, οι σαδομαζοχιστικές διαδικασίες, η δράση της αυτοκαταστροφικότητας, άλλοτε σιωπηλής και άλλοτε κραυγαλέας, έδειξαν στον S. Freud την αντινομία στην οποία υπόκειται ο ανθρώπινος ψυχισμός: διαδικασίες ζωής – διαδικασίες που αντιτίθενται στην ζωή. Το βιβλίο αναπτύσσεται σε αυτόν τον άξονα και μας καλεί να σκεφθούμε και πέρα από αυτόν.

Το βιβλίο ανήκει στην Ψυχαναλυτική σειρά του Ίκαρου, που επιμελείται ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης.

Κέντρο του ενδιαφέροντος του βιβλίου είναι η ψυχοσεξουαλική ανάπτυξη του ατόμου, η σχέση με το πρωταρχικό αντικείμενο – μητέρα και τον πατέρα ως εκπρόσωπο του κόσμου. Η παρουσίαση των απόψεων του συγγραφέα γίνεται με παράλληλο συνεχή κριτικό σχολιασμό των εγκυρότερων ψυχαναλυτικών θεωριών και κατά συνέπεια το βιβλίο αποτελεί μια καλή εισαγωγή σε ψυχαναλυτικές εργασίες άγνωστες στις χώρα μας κυρίως λόγω ελλείψεως μεταφράσεων.

Το βιβλίο ανήκει στην Ψυχαναλυτική σειρά του Ίκαρου, που επιμελείται ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης.

Σκοπός του συγγραφέα είναι, όπως ο ίδιος διατείνεται, η περιγραφή μιας ψυχοσωματικής κλινικής, προσιτής στην παιδιατρική –και ευρύτερα σε όσους εργάζονται με τα παιδιά σε όλους τους κλάδους– και παράλληλα αναγνωρισμένης στην ιδιαιτερότητά της από την ψυχιατρική και την ψυχολογία του παιδιού. Αυτό αποδεικνύεται χάρη στην παρακολούθηση και τη μελέτη πολλαπλών περιπτώσεων που αφορούν στην ψυχοσωματική προσέγγιση, στο πλαίσιο της εξέλιξής της και της δικής της πρωτοτυπίας.
Οι εννοιολογικές αντιλήψεις του, σε σύμπνοια με τις αναλυτικές κατευθύνσεις του Ινστιτούτου της Ψυχοσωματικής, οδήγησαν τον Kρεσλέρ να διευκρινίσει τις τρεις παράλληλες οδούς οι οποίες επιτρέπουν την κατανόηση της ψυχοσωματικής του παιδιού: τις συνθήκες του περιβάλλοντος, που ευθύνονται μέσω του τραυματικού ρόλου που διαδραματίζουν, τις ψυχοσυναισθηματικές δομές, που καθορίζουν τις ευάλωτες προσωπικότητες απέναντι στην ψυχοσωματική αποδιοργάνωση, και τους ψυχικούς μηχανισμούς σωματοποίησης, που συνίστανται στην κατάθλιψη (ενός ειδικού τύπου) αφενός, και στις εξάρσεις της διέγερσης αφετέρου. Οι αλλεπάλληλες εκδόσεις του βιβλίου επέφεραν κάθε φορά και κάποιες καινοτομίες. Η παρούσα έκδοση παρουσιάζει τις τελευταίες έρευνες του Kρεσλέρ, μέσω μιας μελέτης ως προς τις ρίζες της ψυχοσωματικής άμυνας και τις ενδεχόμενες ρήξεις της οργάνωσής της, από τις πρώιμες φάσεις της παιδικής ηλικίας.

Το βιβλίο ανήκει στη μεγάλη φροϋδική παράδοση που συνεχίζεται έντονη μέχρι τις μέρες και που επιχειρεί τη συσχέτιση   της ψυχανάλυσης με τον πολιτισμό. Ο συγγραφέας δεν επιχειρεί μόνο μία προσωπική ανάγνωση του συνόλου του Σολωμικού έργου, αλλά επίσης συσχετίζει παραμέτρους του κειμένου της Γυναίκας της Ζάκυνθος, όπως ρόλος, θεατρικότητα, σκηνή, παράσταση, αναπαράσταση, όνειρο και παραλήρημα, με τις αντίστοιχες έννοιες μέσα στην άσκηση της ψυχανάλυσης. Το έργο του Ε.Γ.Ασλανίδη με τρόπο δυναμικό και πρωτότυπο τροφοδοτεί τον διάλογο ανάμεσα στην ψυχανάλυση και στην ποιητική.

Το βιβλίο ανήκει στην Ψυχαναλυτική σειρά του Ίκαρου, που επιμελείται ο Αθανάσιος Αλεξανδρίδης.