Το τραύμα που προκλήθηκε από την τραγωδία των Τεμπών είναι τεράστιο καθ’ αυτό λόγω του αριθμού των νεκρών και του φρικώδους θανάτου τους, αλλά κυρίως είναι ανυπολόγιστος ο τραυματισμός που θα επιφέρει, καθώς ο τρόμος:

• Προκαλεί αναδρομική ανάγνωση της ιστορίας μας, ανακαλώντας ατομικές, οικογενειακές ή συλλογικές καταστροφές.
• «Παγώνει» το παρόν στη σύγχυση λόγω της απουσίας όχι απαντήσεων, αλλά των σωστών ερωτημάτων – επενδύει μελαγχολικά το μέλλον.

Το αίσθημα ασφάλειας αποδεικνύεται διαχρονικά σαθρό, η αίσθηση εκσυγχρονισμού μια ψευδαίσθηση που μας είχε ναρκισσιστικά σαγηνεύσει. Η ταυτότητα του έλλογου και νόμιμου κράτους ως προστατευτικού και φροντίζοντος πλαισίου για την ανάπτυξη του ατόμου και των συλλογικοτήτων καταρρακώθηκε, οι Ελληνες αντιλαμβάνονται ότι χρόνια τώρα υπνοβατούν, αρνούμενοι να ξυπνήσουν, γιατί η πραγματικότητα θα είναι χειρότερη από τον εφιάλτη. Εγκλωβισμένοι μέσα σε μια ολοένα και πιο αυξανόμενη ατομικότητα, δες εγωπάθεια, συγκλονισμένοι από ένα τραύμα που από τη φύση του είναι συλλογικό, αισθάνονται την ανάγκη να δημιουργήσουν μια νέα συλλογικότητα που θα τους συμπεριλάβει, θα τους αναγνωρίζει και θα τους ενδυναμώνει. Που θα τους απομακρύνει από τον φόβο και την απειλή του θανάτου. Δημιουργούνται, λοιπόν, δύο ομάδες περίεξης: