Σε μια στιγμή που ολόκληρη η ανθρωπότητα πειθαρχεί, οργανώνεται και θρηνεί εκατοντάδες χιλιάδες θύματα από την πανδημία, που η παγκόσμια νοσηλευτική κοινότητα προσφέρει τις εκατόμβες της για να σωθεί «κάθε ζωή», ο βιασμός της ζωής και ο φόνος της ζωής, που η τρέχουσα δίκη μας θυμίζει, ορθώνονται μπροστά μας ακόμη πιο αποτρόπαιοι γιατί δεν είναι αναίτιοι, δεν είναι ακατανόητοι. Είναι η πραγματοποίηση ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος που δυστυχώς επαναλαμβάνεται καθημερινά σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, «πολιτισμένη» και μη. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, για το 2017, 137 γυναίκες δολοφονούνταν κάθε ημέρα, η ευρωπαϊκή κοινότητα είχε 50 γυναικοκτονίες την εβδομάδα, η Γαλλία 122 και η Τουρκία 430 για το 2019.
Με ποινές για τους δολοφόνους σπάνια βαριές, συχνότατα μέτριες, εύκολα μετατρέψιμες σε ελαφρές βάσει των «ανθρωπιστικών αρχών» του σωφρονιστικού συστήματος, οι γυναίκες παγκοσμίως είναι «εύκολο κρέας» για τα μαχαίρια «ατιμασμένων» συζύγων, «προδομένων» εραστών και «διεγερμένων» βιαστών.
Τη στιγμή που τα στοιχεία αυτά αμφισβητούνται ως κατώτερα των αληθινών, γιατί πολλοί φόνοι γυναικών δηλώνονται ως οφειλόμενοι σε άλλη αιτία, τι να υποθέσει κανείς για τον αριθμό των βιασμών γυναικών και παιδιών, εντός και εκτός της οικογένειας, που αποτελεί παγκοσμίως το «καλύτερα φυλαγμένο μυστικό»; Τα θύματα, συχνότατα απαξιωμένα μέσα στην ίδια την οικογένειά τους, φοβούνται τη δημοσιοποίηση του εγκλήματος που έχουν υποστεί. Ο συνεχής εκβιασμός από τους βιαστές, η απουσία κοινωνικής πλαισίωσης, ο στιγματισμός, η νέα «θυματοποίηση» κατά τις ανακρίσεις και τη δίκη, οδηγούν τα θύματα στη σιωπή. Και τους δράστες στον εθισμό και στην αποθράσυνση, ειδικά αν θεωρούν ότι ανήκουν σε κοινωνικά και οικονομικά στρώματα που θα τύχουν «προστασίας».
Οι βιασμοί και οι φόνοι είναι γνωστοί στη μικροκοινωνία των δραστών. Τις περισσότερες φορές είναι επιδείξεις κύρους μεταξύ ανωρίμων ανδρών που αφηγούμενοι τα «κατορθώματά» τους αποκτούν αίγλη, δόξα και κύρος μεταξύ των ηλιθίων. Δεν υπάρχουν μόνο οι δράστες αλλά και ο «χορός» των φίλων που συμμετέχουν παθητικά και φιλήδονα αρρωστημένα. Το έγκλημα δεν είναι συχνότατα «ενός», αλλά μιας κοινότητας που γνωρίζει και συγκαλύπτει. Η συνωμοσία της σιωπής που πάντα έχει δευτερογενή οφέλη σε όσους την τηρούν.
Η κοινωνία για να αποενοχοποιείται επιμένει να θεωρεί την κάθε γυναικοκτονία, τον κάθε βιασμό ως «μεμονωμένο και τυχαίο συμβάν», ενώ αποτελεί δομικό πρόβλημά της το ότι κάποια μέλη της θεωρούν τις γυναίκες και τα παιδιά όχι ως ανθρώπους αλλά ως «πράγματα» και «λάφυρα». Ισως ανατρέποντας αυτή τη θεμελιώδη πλάνη, αρχίσουν να διορθώνονται τα πολυσχιδή φαινόμενα της βίας της κοινωνίας.
* Ο κ. Αθανάσιος Αλεξανδρίδης είναι ψυχίατρος, διδάσκων ψυχαναλυτής, συγγραφέας του βιβλίου «Η Βία».