Tα γεγονότα στην πλατεία Αριστοτέλους μάς υποχρεώνουν να σκεφθούμε σχετικά με δύο συνθήκες: η μια είναι η «πλατεία» και η άλλη «ο όχλος». Ας ονομάσω την πλατεία «πιάτσα» για να δούμε καλύτερα τα χαρακτηριστικά της. Το πλήθος συγκροτείται από εκατοντάδες εφήβους που σχετικά γνωρίζονται μεταξύ τους και απαρτίζουν κάποιες ομάδες-φυλές με βάση το σχολείο, τη μουσική, την ένδυση, την ποδοσφαιρική ή πολιτική ομάδα. Στις ομάδες αυτές πρέπει στις μεγάλες πόλεις να προστεθεί και η ομάδα-φυλή ΛΟΑΤΚΙ+.

Αν και η «κάθοδος» μοιάζει να έχει στόχο την ψυχαγωγία, αυτή συνδέεται και εξαρτάται από το ανήκειν σε κάποια ομάδα και τις αντιλήψεις της για το τι είναι «ψυχαγωγία». Το «ανήκειν» σε ομάδα είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τους εφήβους που, «βγαίνοντας» από την οικογένεια, νιώθουν αρκετά ανίσχυροι ως μεμονωμένα άτομα απέναντι στη μεγάλη ομάδα που λέγεται «κοινωνία». Οσο πιο ισχυρή είναι η ομάδα σε αυτό το «πεδίο κυνηγιού», τόσο πιο σαγηνευτική είναι αυτή και τα μέλη της. Η αναγνώριση της επιθετικότητας και της ελκυστικής σεξουαλικότητας είναι το ζητούμενο της κάθε ομάδας. Η πλατεία είναι μια «σκληρή πιάτσα», ένα «καζάνι που βράζει» από τις ορμές, τις ιδεολογίες και τις ιδεοληψίες των νέων και των φυλών.