Αυτές  τις μέρες είχα μια ενδιαφέρουσα γνωριμία και θέλω να σας μιλήσω για αυτήν. Είχα την τιμή να συναντήσω το Πρωτάκι. Πρόκειται για έναν μικρό μπόμπιρα που ξεκινά την διαδρομή του, επίσημα πια, στον κόσμο των μεγάλων, περνώντας το κατώφλι του Δημοτικού σχολείου.

Ο μικρός μου φίλος (ναι γίναμε πολύ καλοί φίλοι) μέσα από διάφορες περιπέτειες που μου διηγήθηκε με έκανε να γελάσω, να συγκινηθώ και να δακρύσω. Θυμήθηκα πόσο δύσκολο ήταν για μένα, που μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η φαντασία σχεδόν επιβαλλόταν να αλωνίζει ανενόχλητη, να αντέξω τη στείρα διδασκαλία σε ένα σχολείο γεμάτο, στο μεγαλύτερο μέρος, από ανθρώπους που δεν έβλεπαν παρά μόνο όσα άντεχαν και κατανοούσαν. Θυμήθηκα τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα, που ήμουν σίγουρη πως μια μέρα θα παντρευτώ και γέμισα νοσταλγία για την πρώτη μου αγαπημένη φίλη, τις ατελείωτες συζητήσεις μας και τα φοβερά μας σχέδια για το μέλλον!