Αθανάσιος Αλεξανδρίδης

Όπως όταν κοιτάς το φως με κλεισμένα τα μάτια
Και έρχονται του κόκκινου, του κίτρινου, του κυανού
Τα φάσματα
Έτσι ήρθε η μέρα και φώτισε το κοιμητήρι.
Ένα τοπίο μυτερές  πέτρες που πύκνωναν προς την πλαγιά
Δήλωνε, στο μάτι που ΄βλεπε,
Πως κάτω βρίσκονται.

Ανακατεύει το φως τα χρώματά του με την ύλη
Γυρίζει, αλλάζει κι είναι το ίδιο.
Γυρίζουν οι πέτρες, αλλάζουν κι είναι οι ίδιες.
Ζηλεύει την πέτρα ο ποιητής,
Άπορος, άπολις,
Δουλεύει πολύ και ελπίζει
Η πέτρα του να δείχνει την Ανατολή
Οι Βεδουίνοι των Λέξεων να διασχίζουν
Την έρημο του Όντος 
Άλεξις να ΄ναι μες στα παραμύθια.